چون من خاطراتم رو اینجا مینویسم خواستم که کمی خودم رو بیشتر به شما معرفی کنم . مهمترین رویداد زندگی من جدایی پدر و مادرمه که قبل از بدنیا آمدن من اتفاق افتاده و به اصرار مادربزرگم و چون مادرم قبل از ازدواج با پدرم یکبار ازدواج کرده بوده و یک بچه داشته و فرهنگ شهرستان اینو نمی پذیرفته و البته بعد خود مادربزگم منو بزرگ کرده و واقعا هم منو دوست داشت . بعد از اون پدرم هم وقتی که من فقط 6 ماهه بودم ازدواج کرده اونم با یک زن خیلی بدجنس و البته زرنگ و سیاست مدار و من بیچاره از 6 ماهگی باید با یک دختر 20 ساله رقابت میکردم و همیشه هم شکست خورده بودم پدرم  از این ازدواج 5 تا بچه دیگه داره و این 5 تا بچه به خاطر این بوجود اومدن که من دیگه اصلا بحساب نیام و کفه ترازو به طرف زن بابام بچربه و من تا سن 16 سالگی مادرم رو ندیده بودم و وقتی هم که دیدمش زیاد منو تحویل نگرفت و توجیهش هم این بود که پدرم در حقش ظلم کرده و من هم یادآور همون پدرم . 

من از سن 18 سالگی خودم به کمک عموم سر کار رفتم و مستقل زندگی کردم و همه اون مشکلات منو قویتر کرد. 

26 سالم بود که ازدواج کردم این نقطه عطفی توی زندگیم بود کسی پیدا شده بود که منو با تمام مشکلاتم پذیرفته و بود از همه مهمتر دوست داشت و منو بخاطر خودم دوست داشت با همه خوبیها و بدیها و منم با وجودی که هیچوقت عاشق شوهرم نبودم ولی خیلی دوستش دارم .

من عاشق زندگیم هستم و عاشق دخترم . امسال دخترم میره پیش دبستانی .

زندگی ما با محوریت من میچرخه چون شوهرم به خاطر کارش بیشتر از 4 یا 5 روز در ماه خونه نیست پس تمام کارهای زنونه و مردونه خونه با منه چون تو اون چند روزیکه شوهرم خونست  ما سعی میکنیم که بیشتر به تفریح بگذرونیم و به مسائل جدی فکر نکنیم مسائل جدیمون رو میذاریم پای تلفن وقتی از هم دوریم مطرح میکنیم و حل میکنیم . تا بحال مشکل ما فقط شراکت با برادر شوهرم بوده که خدارو شکر حل شد و من به آینده خیلی امیدوارم . فردا برای خرید یک خانه قرار داریم و امیدوارم که انجام بشه . یک خانه  80 متری که توی منطقه خوب اینجا قرار داره و ما پیش خرید میکنیم و قراره بعد از 18 ماه تحویل بدن. و این میشه دومین خونه ما و اولین خونه من .

من الان توی طبقه اول یک آپارتمانی زندگی میکنم که پدر و زن پدرم در طبقه سوم زندگی میکنند اولش که اینجارو خریدیم بعد از تقریبا اینهمه سال اومدم دوباره کنارشون زندگی کردم برام خیلی سخت بود و افسردگی گرفتم ولی بعد گفتم که ما به خاطر نبودن شوهرم به وجود اونا نیاز داریم و به امنیتی که برامون ایجاد میکنن و همینطور دلم نمی خواد که دخترم و توی انزوا بزرگ کنم و دخترم اونا رو دوست داره و وجودشون نیاز داره پس سعی کردم که خودم رو با شرایط جدید منطبق کنم  ولی هنوز هم کارهاشون برام زجرآوره . ولی سعی میکنم زیاد اهمیت ندم .

نوشته شده در یک شنبه 2 مهر 1391برچسب:,ساعت 1:0 توسط لیلی| |